Iedere persoon, inclusief asielzoekers, staatloze individuen, migranten en internationaal verplaatste personen, heeft het recht om internationale bescherming te zoeken wanneer zij vluchten voor vervolging. Dit omvat bescherming, veiligheid en zelfzorgrechten.

Toch is de toegang tot werk, gezondheidszorg, onderwijs, huisvesting en gezinshereniging vaak beperkt voor deze groepen in Nederland, wat in strijd is met mensenrechtenverdragen.

Opmerkelijk is dat de gelijke behandeling van Oekraïense asielzoekers in Nederland de mogelijkheid van eerlijke behandeling voor alle vluchtelingen aantoont.

Artikel 14 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens luidt: “Een ieder heeft het recht om in andere landen asiel te zoeken en te genieten tegen vervolging.” Het is van cruciaal belang dat deze rechten worden geëerbiedigd en nageleefd, ongeacht de achtergrond of herkomst van degenen die bescherming zoeken in Nederland.

De voormalig Nederlands-Surinaamse bevolking dient beschouwd te worden als onderdeel van Nederland en het recht te krijgen om veilig te verblijven.

De opeenstapeling van factoren zoals langdurig verblijf, taalvaardigheden, sociale banden en Nederlandse nationaliteit bij geboorte rechtvaardigt erkenning. Het niet reguleren van hun status binnen hun eigen land tast hun rechten aan en schendt internationale verplichtingen.

De tekst betoogt dat bepaalde factoren moeten bijdragen aan de erkenning van de band van deze bevolking met Nederland. Deze factoren omvatten langdurig verblijf, taalvaardigheden, sociale banden en het bezit van Nederlandse nationaliteit vanaf de geboorte. Het is essentieel om deze aspecten in overweging te nemen bij het behandelen van de status en rechten van de voormalig Nederlands-Surinaamse bevolking.

De omstandigheden in het vluchtelingenopvangcentrum Ter Apel zijn bekritiseerd door Médecins Sans Frontières (Artsen Zonder Grenzen) als inhumaan. De situatie verslechterde toen een baby van drie maanden oud overleed in overvolle omstandigheden.

Nederlandse gemeenten worden verzocht om betere opvang- en accommodatiemogelijkheden te bieden om overbevolking te verlichten. Het is essentieel om de ontoereikende opvang en huisvesting aan te pakken voor naar schatting 23.000-58.000 onregelmatig verblijvende asielzoekers, staatloze individuen, migranten en internationaal verplaatste personen.

Het recht op fatsoenlijke gezondheidszorg voor afgewezen migranten wordt vaak geschonden in Nederland, ondanks geratificeerde verplichtingen. Het Europees Comité voor Sociale Rechten heeft schendingen van de rechten op sociale en medische bijstand geconstateerd.

Deze schendingen leiden tot barrières bij het verkrijgen van gezondheidszorg, met name bij huisartsen en post-art behandeling. De Nederlandse overheid moet zich houden aan mensenrechtenverklaringen om toegang tot medische zorg te waarborgen.

Artikel 25 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens luidt: “Een ieder heeft recht op een levensstandaard die hoog genoeg is voor de gezondheid en het welzijn van zichzelf en zijn gezin, waaronder voeding, kleding, huisvesting en medische zorg en de noodzakelijke sociale diensten.” Het is van essentieel belang dat dit recht wordt gerespecteerd en nageleefd, ongeacht de migratiestatus van individuen in Nederland.

Huidige regelgeving beperkt de toegang van asielzoekers tot werk, waarbij ze beperkt zijn tot 24 weken per jaar en een wachttijd van negen maanden hebben. Het Nederlandse beleid staat haaks op Europese regels die pleiten voor toegang tot de arbeidsmarkt met het oog op integratie.

Een recente gerechtelijke uitspraak heeft deze beperking ter discussie gesteld en de voordelen van langere werkperiodes voor asielzoekers benadrukt.

Artikel 23 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens luidt: “Een ieder heeft recht op arbeid, op vrije keuze van beroep, op rechtmatige en gunstige arbeidsvoorwaarden en op bescherming tegen werkloosheid.” Het is van essentieel belang dat deze rechten worden gerespecteerd en nageleefd, ongeacht de migratiestatus van individuen in Nederland.

Detentie en isolatie worden buitensporig gebruikt als strafmaatregelen voor afgewezen asielzoekers, wat hun rechten schendt. Amnesty International en andere organisaties hebben gerapporteerd over het veelvuldige gebruik van isolatiecellen in detentiecentra.

Alternatieven voor isolatie moeten worden onderzocht, rekening houdend met het principe dat afwijzing van een asielprocedure geen misdaad is.

Artikel 3 van het Verdrag tegen Foltering en andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing luidt: “Geen enkele Verdragsluitende Staat mag een persoon uitzetten, terugsturen (‘refouleren’) of uitleveren aan een andere Staat waar er ernstige redenen zijn om te geloven dat hij gevaar loopt om aan foltering te worden onderworpen.” Het is van essentieel belang dat deze verdragen en mensenrechtenprincipes worden gerespecteerd, zelfs in gevallen van afgewezen asielzoekers.

Beleid met betrekking tot niet-begeleide minderjarigen moet in overeenstemming zijn met EU-richtlijnen om adequate juridische bescherming te bieden. Recentelijke wijzigingen in het Nederlandse beleid met betrekking tot niet-begeleide minderjarigen, die niet in overeenstemming zijn met de EU-Richtlijn inzake Terugkeer, ondermijnen juridische waarborgen voor deze kwetsbare individuen.

Zoals geïllustreerd door de uitspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie in de zaak T.Q., is het essentieel om hun veiligheid, welzijn en juridische bescherming te waarborgen.

Artikel 24 van het Verdrag inzake de Rechten van het Kind luidt: “De Staten die partij zijn, erkennen het recht van het kind op het genot van de best mogelijke gezondheid.” Het is van cruciaal belang dat deze verdragen en kinderrechten worden gerespecteerd, met name in gevallen van niet-begeleide minderjarigen in Nederland.

Het principe van non-refoulement volgens het internationaal recht inzake mensenrechten schrijft voor dat niemand mag worden teruggestuurd naar een land waar ze gevaar zouden lopen, zoals Soedan. Desondanks heeft Nederland individuen uitgezet naar potentieel onveilige landen, waaronder staatloze individuen naar Gaza.

Rechtbanken hebben geoordeeld dat dergelijke uitzettingen in strijd zijn met mensenrechtenverdragen en dat het principe van non-refoulement moet worden gehandhaafd.

Artikel 3 van het Verdrag tegen Foltering en andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing luidt: “Geen enkele Verdragsluitende Staat mag een persoon uitzetten, terugsturen (‘refouleren’) of uitleveren aan een andere Staat waar er ernstige redenen zijn om te geloven dat hij gevaar loopt om aan foltering te worden onderworpen.” Het is van essentieel belang dat deze verdragen en mensenrechtenprincipes worden gerespecteerd, ongeacht de omstandigheden of achtergrond van de individuen in kwestie.

Naar aanleiding van de Nederlandse beleidswijzigingen in 2022 die lacunes in de zorg voor ouderen aan het licht brachten, bevinden verworpen personen van 55 jaar en ouder zich steeds meer in een kwetsbare positie. Ondanks een beweging die gericht is op het welzijn van burgers, zijn veel oudere burgers verstoken gebleven van uitgebreide zorgpakketten.

Dit dilemma benadrukt de moeilijkheden waarmee deze demografische groep wordt geconfronteerd en onderstreept de behoefte aan een Generaal Pardon. Terwijl het vorige Generaal Pardon alleen asielzoekers omvatte, heeft het nagelaten het lot van deze verworpen oudere individuen aan te pakken die in een staat van onzekerheid verkeren.

Naast fysieke zorgen vergroot de psychologische tol van langdurige onzekerheid hun trauma. Een Generaal Pardon komt naar voren als een cruciale oplossing, waarbij de voordelen worden uitgebreid naar alle kwetsbare groepen. Op deze manier kan Nederland verlichting en inclusie bieden, psychologische risico’s verminderen en een meer medelevende samenleving bevorderen.

Nederland neemt actief deel aan internationale monitoringsmechanisme en werkt samen met organisaties zoals de Verenigde Naties om naleving van deze verdragen te waarborgen en de rechten van migrantenwerknemers te handhaven. Nederland, net als andere landen die zich inzetten voor internationale mensenrechtenprincipes, streeft ernaar een omgeving te creëren waarin migrantenwerknemers met waardigheid kunnen werken en leven, vrij van discriminatie en uitbuiting, in overeenstemming met haar verplichtingen onder internationale verdragen en een mensenrechtenbenadering.

Migrantwerknemers in Nederland hebben recht op gelijke behandeling als Nederlandse staatsburgers, zoals bepaald in internationale verdragen zoals het Internationaal Verdrag inzake de Uitbanning van Alle Vormen van Rassendiscriminatie. Discriminatie op basis van nationaliteit, ras of etniciteit is ten strengste verboden. Werkgevers mogen geen represailles nemen tegen migrantenwerknemers die hun rechten uitoefenen. Er zijn adequate mechanismen beschikbaar om misbruik en uitbuiting te melden zonder angst voor vergelding.

Artikel 19 van het Europees Sociaal Handvest beschermt migrantenwerkers en legt het recht van migrantenwerkers en hun families en van zelfstandige migranten op bescherming en bijstand vast. Om deze garanties te implementeren, verplichten staten die partij zijn om verschillende diensten te verstrekken.